Abdullah ibn Mesud, radijallahu anhu prenosi od Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem da je imao običaj doviti: Allāhumme innī es-elukel-hudā vettuqā vel-‘afāfe vel-ginā.
“Allahu moj, od Tebe molim Te za uputu, bogobojaznost, sigurnost (zdravlje) i zadovoljstvo (dostatnost).” (Muslim)
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الْهُدَى، وَالتُّقَى، وَالْعَفَافَ، وَالْغِنَى
Imam Es-Sadi, rahimehullah je rekao:
Ova dova je od najsadržajnijih i najkorisnijih dova jer sadrži u sebi traženje od Allaha dobra i vjere i dunjaluka.
Tako je 'el-huda' (uputa) korisno znanje, 'et-tuqa' (bogobojaznost) je dobra djela i ostavljanje onoga što su Allah i Njegov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem zabranili, i ovo je traženje ispravnosti i blagostanja čovjekove vjere.
Doista, vjera se sastoji iz korisnog znanja i prepoznavanja istine, što je uputa, i stajanja postojano na pokornosti Allahu i Njegovom Poslaniku, sallallahu alejhi ve sellem, a to je bogobojaznost.
'el-afafe' (zdravlje i sigurnost) i 'el-gina' (zadovoljstvo i dostatnost) sadrži bivanje sigurnim od zla stvorenja i da srce nije privrženo njima. Ono takođe sadrži bivanje zadovoljnim sa Allahom i onim čime nas je opskrbio i traženje svega onoga što uzrokuje da srce bude zadovoljno sa Njim.
Tako sa ovim, sreća na ovom svijetu se postiže i srce osjeća istinsku slatkoću i užitak i to je dobar život.
Stoga kome god bude darovana opskrba upute, bogobojaznosti, zdravlje i zadovoljstvo je doista postigao istinsku sreću i postigao je sve ono za čim se može tragati kao i bivanje spašenim od svega što je strašno i užasno.
